Przechodził każdego dnia pod moimi oknami. Zmierzał do pracy, do kamieniołomu. Byłem wtedy dzieckiem” – opowiada Adam Bujak. „Potem to ja kręciłem się po jego domu. Z aparatem. Tyle lat mu przeszkadzałem, dokumentując jego życie...”
***
„Dostałyśmy polecenie, aby kupić dom. Najlepiej nieopodal Jasnej Góry. Znalazłyśmy ogłoszenie i, mimo finansowych potyczek, doszło do zakupu. To właściwie była rudera. Musiałyśmy podnieść dach, coś przebudować, zagospodarować i dom, i ogród. Wiosną w piwnicy gromadziła się woda – z tym też trzeba było się uporać” – wspominają początki życia w zgromadzeniu (lata 60. XX wieku) Małe Siostry Jezusa.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
***
I tak, dzień za dniem, modlitwa splatająca się z nitką w rękach Zelii Martin i krzyczące na powitanie punktualnego Ludwika dzieci...
***
Reklama
Człowiek, który umierał w ramionach Matki Teresy, który umiera dziś, tam w Indiach i tu, w pobliskim szpitalu, w obecności drugiego...
Codzienność to pewna monotonia zdarzeń. Do bólu przewidywalna. Nieprzewidywalna wówczas, kiedy mamy plany. A gdyby to planowanie zostawić Bogu i wytrwale Go pytać, jakie na dziś zadania nieświęte nam przygotował? Może wtedy łatwiej byłoby zrezygnować z ciekawego wyjazdu służbowego i zająć się chorą córką? Może lżej, bez słowa skargi wymienić po pracy cieknący kran? Albo „odpuścić” kolejne rekolekcje i pomóc dziecku w matematyce, bo nie rozumie i czuje się upokorzone... Może wtedy oczywiste stanie się to, co po ludzku zdaje się być wątpliwe?
Papież, który pracuje w kamieniołomie; siostry, które mieszają zaprawę; cierpienie i potrzeby drugiego człowieka... Czytam hagiografie i jestem przekonana, że żadna praca nie hańbi, a wszelkie zdarzenia nabierają sensu, gdy oddaje się je Bogu. I tylko wtedy. Dzień po dniu, cegła po cegle, zadanie po zadaniu, swoją obecnością niosąc dotyk Boga. I tak, oczko po oczku, splatać koronkę świętego życia, której misterium poznać można jedynie z perspektywy czasu. Niechaj dziedzictwo Świętych będzie dla Państwa drogowskazem, a ich obcowanie zapewni wam łaskę u Boga.
Wanda Mokrzycka, żona Radka, mama dziewięciorga dzieci. Należy do wspólnoty Duży Dom i pisze dla Aleteia Polska
