Przez epidemię organizacja letnich oaz stała pod znakiem zapytania. Przygotowanie 6 turnusów w reżimie sanitarnym było dla moderatora ks. Jerzego Krawczyka nie lada wyzwaniem. Wybór padł na Dom Zawierzenia Caritas w Firleju. Dzięki zaangażowaniu kapłanów i animatorów młodzi ludzie mogli spędzić wolny czas na oazach. Czekali na nie przez cały rok. - Ideą ruchu i ks. Franciszka Blachnickiego jest oaza jako środowisko życia, gdzie ludzie są ze sobą 24 godziny na dobę. Uczestnicy, patrząc na diakonię i na siebie nawzajem, widzą jak realizują przykazanie miłości - podkreśla ks. J. Krawczyk.

Oazy Nowego Życia, Oazy Nowej Drogi i Kurs Oazowy dla Animatorów były skrócone, ale nie przeszkodziło to w realizacji programu opartego na podstawowych prawdach wiary, zamkniętych w tajemnicach Różańca, i na zgłębianiu tematu roku „Dojrzałość w Chrystusie”. Konstancja z Chełma, Karol z Lubartowa oraz Magda i Kuba z Lublina zgodnie podkreślali, że oaza to ich sposób na życie. Ideę Ruchu Światło-Życie poznali dzięki swoim rodzicom, którzy albo sami formują się w Domowym Kościele, albo ukierunkowali dzieci w poszukiwaniu dróg rozwoju w przyjaźni z Bogiem i ludźmi.

Siła wspólnoty

Moi rodzice są w Domowym Kościele, gałęzi ruchu dla rodzin, odkąd pamiętam. Oaza jest rzeczywistością, z którą mam do czynienia od urodzenia. Jednak prawdziwa przygoda, będąca moim wyborem, zaczęła się wówczas, gdy po 1 klasie gimnazjum pojechałem na oazę młodzieżową. Takie wakacje przeżywa się zupełnie inaczej, niż z rodzicami. Urzekła mnie wspólnota rówieśników, którzy wspierają się w wędrówce do Boga, jak i w pokonywaniu codziennych trudności - dzieli się Kuba. Z czasem przeszedł kolejne oazowe stopnie i podjął decyzję, by w tym roku dobrze przygotować się do pracy z młodszymi kolegami. Stąd jego udział w kursie dla animatorów. - Tu poznajemy historię Ruchu Światło-Życie i zgłębiamy charyzmat, którym na co dzień żyjemy, żebyśmy mieli mocną wiarę i solidną wiedzę, którą będziemy dzielić się z innymi - podkreśla.

Magda, którą do parafialnej grupy oazowej „lekko popchnęła” mama, po latach formacji nie wyobraża sobie innej drogi. - Pierwszy rok był najtrudniejszy, bo jeszcze za bardzo nie wiedziałam czym jest oaza. Jej smak poznałam podczas pierwszych wakacyjnych rekolekcji i od tego czasu bez niej nie wyobrażam sobie życia. Najbardziej cenię wspólnotę rówieśników, w której zmagamy się z trudnościami, ale przede wszystkim umacniamy w wierze przez modlitwę, czytanie Pisma Świętego, Eucharystię. Razem wzrastamy i uczymy się żyć blisko Boga. Oaza pozwala mi optymistycznie patrzeć na świat i dostrzegać w nim dobro; daje pewność, że Bóg jest zawsze przy mnie, nawet w trudnych chwilach i nigdy mnie nie opuści - mówi nastolatka.

Moc świadectwa

Dla Konstancji tegoroczne wakacje w Firleju to już chyba 10 oaza. Przygodę z ruchem zaczęła bardzo wcześnie, bo w Oazie Dzieci Bożych brała udział już w II klasie szkoły podstawowej. I tak zostało. Karol śmieje się, że trochę nie miał wyjścia, bo jego rodzice należą do Domowego Kościoła, a starsze rodzeństwo nie tylko formowało się w ruchu, ale też podejmowało posługę animatorów. Zapewnia, że z czasem oaza stała się jego osobistym wyborem i sposobem na dobre życie.

Młodzi ludzie zgodnie podkreślają, że chociaż nie wszyscy znajomi rozumieją i akceptują ich wybór, to warto ponosić trud życia charyzmatem oazy. - Codzienne, zwykłe życie w bliskości Boga jest dla innych, a zwłaszcza dla niewierzących i wątpiących rówieśników, wielkim świadectwem - podkreśla Kuba.