Ubóstwo szerzy się pomimo różnych form pomocy państwa i tymczasowego zakazu zwolnień z pracy. Dotyczy osób samotnych ale i 2 miliony rodzin (7,7% włoskich rodzin). Bieda dotknęła rodziny wielodzietnie i rodziców samotnie wychowujących dzieci. Z danych statystycznych wynika, że ubóstwo wzrosło najbardziej w produktywnym przedziale wieku od 35 do 64 lat – o 29,4%, wśród młodych od 18 do 34 roku życia – 21,3%, i wśród dzieci do 18 roku życia – o 18,4%. Uderza fakt, że w biedzie żyje 13,6% dzieci. Natomiast względnie stabilna jest sytuacja ludzi starszych żyjących z emerytury – w okresie pandemii czasami jest to jedyny dochód rodzin wielopokoleniowych. We Włoszech odnotowano również nowe zjawisko szerzenia się ubóstwa na dobrze rozwiniętej przemysłowo i gospodarczo północy kraju, co jest związane z bankructwem setek tysięcy małych i większych firm. Siła nabywcza statystycznego Włocha cofnęła się do poziomu sprzed 20 lat, do roku 2000. Miliony ludzi ma podstawowe problemy z zapewnieniem sobie codziennych posiłków. Bank Żywności, który dostarcza nieodpłatnie żywność organizacjom charytatywnym takim jak Caritas, rozprowadził w zeszłym roku 100 tys. ton żywności, 30% więcej niż w zeszłym roku, ale pomimo to nie zaspokoił wszystkich potrzeb.

W tej dramatycznej sytuacji najbardziej niepokoi los dzieci – życie w ubóstwie rzutuje na ich edukację i zdrowie a co za tym idzie na ich przyszłość. Niektórzy włoscy politycy zastanawiają się, czy nie należałoby wprowadzić w ich kraju rozwiązania typu polskiego 500+, dzięki któremu miliony dzieci w Polsce uchroniono od życia w biedzie.